jai శ్రీరాం,
శ్రీరామదూతం శిరసా నమామి!
నేను జర్మనీకి వచ్చి ఒక సంవత్సరం దాటింది. ఇప్పటిదాకా నేను కలిసిన భారతీయులందిరిలో ఇక్కడ లైఫ్ బాగుంది కానీ ఏదో ఒక మూల మళ్ళీ వెనక్కి వెళితే బాగుంటుంది అన్న భావనని మాత్రమే చూసాను. ఎవరైనా భారతీయుడు కనిపిస్తే ఆప్యాయంగా మాట్లాడటం, చెయ్యగలిగినంత సహాయం చేసే వాళ్ళనే చూసాను. ఫ్రాంక్ ఫర్ట్ వెళ్ళినప్పుడు అక్కడి కాన్సులేట్ జనరల్ ముందు ఎగిరే మువ్వన్నెల జెండాని చూసినప్పుడు ఎంతో ఆనందంగా ఉండేది. ఎంతో మంది మేధావులు, తెలివితేటలు ఉండి కూడా మన దేశాన్ని మామూలు మనుషులు ప్రశాంతంగా బతికేలా చెయ్యలేకపోతున్నారే/మే అని బాధగా కూడా ఉండేది.
ఐతే ఇదంతా నాణేనికి ఒకవైపు మాత్రమే, మరోవైపు బారతదేశం ఇచ్చిన డిగ్రీతో ఇక్కడ ఉన్నత చదువులు చదవడానికి వచ్చి, అవకాశం వచ్చో, అదృష్టం వల్లనో, తెలివితేటలవల్లనో ఇక్కడ ఉద్యోగ అవకాశాలు వచ్చి ఇక్కడే స్థిర పడిపోయి, దేశాన్ని "Shitty India" అని అనగలిగే మనుషులుంటారని, ఉన్నారని నిన్ననే తెలిసింది. ఇండియాలో బతకడానికి ఏమీ లేదు, Shitty politics, Shitty Traffic అని అంటుంటే, అది వింటుంటే నాకు నవ్వాలో ఏడవాలో అర్ధం కాలేదు. ఇది ఎంతవరకు వెళ్ళిందంటే I hate india అనేంతగా. లాగి ఒకటి పీకుదాం అనిపించింది. పైగా ఉచిత సలహా ఒకటి, ఇండియాకి వెళ్ళి ఏం చేస్తావ్? బ్లూ కార్డ్ తెచ్చుకుని పేరెంట్స్ ని, కజిన్స్ ని కూడా తెచ్చెసుకో, వాళ్ళు ఇక్కడే జాబ్ వెతుక్కోవచ్చు అని.
ఏమి చేతకాకపోతే విజయవాడకి పోయి ఎలిమెంటరీ స్కూల్ కి పోయి పాఠాలు చెప్పుకుంటాను. కనీసం అలాగైనా నీలాంటి వాళ్ళు తయారు కాకుండా చూడగలను అని చెప్దాం అనిపించింది. కానీ చెప్పలేదు. వచ్చేసాను. చెప్పకుండా వచ్చెయ్యడం చెప్పలేక కాదు, చెప్పి కూడా ఉపయోగం లేదని.
నావరకు నా దేశం ఇప్పటికీ, ఎప్పటికీ రత్నగర్భే.
Wednesday, March 9, 2016
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment